verloren en weer gevonden

Nadat we terug zijn gegaan van het internet cafe van het vorige bericht, hebben we in een of ander winkeltje voor veel te veel geld brood gekocht. Dus we voelde ons een verloren. We hadden geen idee waar we eten konden kopen, voelden ons een beetje raar in het huis omdat we ons absoluut niet verstaanbaar konden maken en geen idee hadden wat we wel en niet hadden in huis. Gelukkig waren er 2 canadeese mensen (moeder en zoon)in ons huis op de beneden verdieping die ons die middag/avond op sleeptouw hebben genomen en lieten ons zien waar we eten konden kopen en Wilma ( vrouw bij wie we in huis zitten)liet ons een winkeltje zien waar we brood hebben gekocht en aarbeien jam (je kan hier zelfs pindakaas kopen) en zijn 's avonds met zijn alle bij een pizzaria gaan eten. De volgende ochtend hebben de canadeese ons meegenomen naar een winkelcentrum in Trujillo. Je kan met een taxi (net New York hier) dan betaal je 15 sol of met een busje en dan betaal je 1 sol. Het busje valt wel ongeveer uit elkaar maar je kan in en uit stappen waar je wil en ze komen veel vaker dan in NL. Als je aan komt lopen is er altijd wel een bus dus je hoeft nooit lang te wachten. In winkelcentrum (net zo groot en mooi als van die grote winkels in Frankrijk) hebben we een aantal dingen inegslagen. Communicatie met Wilma gaat al wat beter als we met zijn 4en ons best doen.
Vanmorgen werden we meegenomen naar ons project om te gaan kijken. Maar onze canadeese mensen moesten ook nog naar een nieuw project gaan kijken dus we gingen met zijn alle. Wat we dus niet wisten was dat we naar een shanty town (krottewijk) voor het project van de canadezen. IS echt zo bizar, heftig en confronterend. JE rijdt door een wijk die een grote puinzooi is dat die taxi er ubberhaubt nog kon rijden was een wonder. Maar wat er gebeurd is dat bussen brengen al het vuilnis naar 1 plek, daar werken kinderen en ouders om alles te splitsen, en zij verkopen het door aan handelaren die het weer verderop brengen waar het weer verder verzameld en gesplits wordt en zo gaat het even door. Maar ze verdienen er dus echt heel weinig mee. Wij zijn dus echt tot op de sorteerplek gebracht. JE stapt uit de auto en je staat gewoon in het vuil, het stinkt er en die mensen werken er van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Je kan het je gewoon niet voorstellen. Onze begeleidster vroeg ons of ze ons water aan de kinderen mocht geven, want ze zijn daar allemaal uitgedroogd. Ik kan denk ik niet eens echt de woorden vinden om te beschrijven hoe je je voelt op het moment dat je daar staat, je hart breekt gewoon, je wil helpen, maar hoe weet je niet. Je kan zo weinig. Heel frustrerend en tegelijk heel confronterend met hoe goed je het eigenlijk zelf hebt. En dit alles zit dus denk ik nog niet eens op 10 km afstand van waar wij hier nu wonen. Hierna zijn we gaan kijken bij het project waar wij echt gaan werken. School is echt heel erg een bouwval. Maar omdat onze begeleidster haast had zijn we er heel even geweest en toen moesten we eigenlijk al weer weg. Dus denk dat de echte indruk pas maandag komt als we er gaan beginnen met werken.
Voelen ons hier steeds meer thuis, niet meer hopeloos verloren. We kunnen nu redelijk communiceren met Wilma, vandaag heeft ze zelfs soep voor ons gemaakt. We weten waar we eten kunnen vinden en hoe het vervoer hier is geregeld. Ik zit nu in een ander internet cafe recht aan het strand en gaat hier een stuk sneller dan in het andere internet cafe, het is ook dichterbij. Dus we beginnen onze draai te vinden.
In de taxi had onze begeleidster het er over dat ze ons een keer mee neemt naar de universiteit waar zij colleges geeft, en dat wij dan ook een praatje moeten gaan houden in het spaans. Hahah nou dat zie ik dus nog niet echt gebeuren. Ook had ze het over in de taxi dat we alles in Peru leuk zouden gaan vinden. We zouden misschien zelfs verliefd worden. Waarop ik zei dat ik een heel leuk vriendje in Nederland heb en dat ik het daar bij hou. Waarop zei zei ach dan neem je er toch twee, heb ik ook gedaan!! Echt prachtig.
Zo dat was weer een lang verhaal! Mijn internet tijd zit er weer bijna op, is hier nu half 3 en als we straks terug gaan gaan we nog even naar het strand, langer dan 1 uur hou je het echt niet vol, de zon is hier veel te fel! Dus jullie kunnen gerust zijn ik ben nog niet super bruin :P
Tot snel!!